Kliknij tutaj --> 🎈 drapieżny ptak z rodziny sokołów

Ptak drapieżny: birkut: Ptak z rodziny sokołów; bielik: birkut: Ptak zwany również bielikiem: Hasło "birkut" posiada 11 definicji. Inne hasła krzyżówkowe na trzmielojad, pszczołojad; ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych lis andyjski nibylis andyjski, kolpeo, lisoszakal andyjski, lis andyjski; drapieżny ssak z rodziny psowatych jastrząb to: accipiter; agresywny gołębiarz; agresywny ptak; awanturnik; beton; czerwony; często spotykany w Polsce ptak drapieżny; dopływ rzeki Łomnicy; drapieżny ptak; drapieżny ptak z rodziny sokołów; duży ptak drapieżny; duży ptak drapieżny o szarobrunatnym upierzeniu i zakrzywionym dziobie; ekstremista; grubodzioby ptak drapieżny - krzyżówka. Lista słów najlepiej pasujących do określenia "grubodzioby ptak drapieżny": ORLIK ORLIKI PINGWIN NURZYK KANIA RARÓG JAGUAR KONDOR ORKA PUSTUŁKA ORZEŁ JASTRZĄB BIELIK KROGULEC HARPIA ŁASICA SOWA SOKÓŁ RYBOŁÓW KOBUZ. Słowo. Mateusz Birkut. dziecko birkuta. sokołów birkut. Wszystkie rozwiązania dla DRAPIEŻNY PTAK, BIRKUT. Pomoc w rozwiązywaniu krzyżówek. Site De Rencontre Chat Gratuit Sans Inscription. ANTOSIK Nazwisko Antosik to forma pochodna od imienia Antoni. Pochodzi ono od łacińskiego Antonius (pierwotnie była to nazwa znanego rodu rzymskiego) i jest notowane w Polsce od XIII wieku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I A-K, Kraków 1999, s. 8). MICHALSKI Podstawę nazwiska stanowi nazwa miejscowa Michałów lub Michałowice Nazwisko można uznać także za utworzone przyrostkiem –ski od imienia Michał, to z hebrajskiego mīkhā’ēl ‘któż jest jak Bóg’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 89). Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także nazwa miejscowa Michale z byłego powiatu świeckiego i Michały z byłego powiatu dzisieńskiego i łęczyckiego (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI, s. 294, 313). PIETRASIK Nazwisko Pietrasik pochodzi od imienia Piotr. Imię jest pochodzenia greckiego, wywodzi się od pétra ‘skała, opoka’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 241). Por. także pochodzący od imienia Piotr rzeczownik pietr ‘strach’ – zob. tzw. Słownik warszawski, t. IV, s. 173. LUBELSKI Nazwa osobowa Lubelski została odnotowana już w 1479 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 26. Nazwisko jest formą odmiejscową – może pochodzić od nazwy Lubels, zamojski, woj. ruskie, brzesko-lit. (zob. Jan Siwik, Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich, Warszawa 2010, s. 396) lub Lublin. JASTRZĘBSKI Nazwisko pochodzi od jednej z nazw miejscowych: Jastrząb z byłego powiatu radomskiego, będzińskiego, opoczyńskiego, rybnickiego, kozielskiego, Jastrzębia z byłego powiatu grójeckiego, gostyńskiego, kutnowskiego, łowickiego, łódzkiego, łęczyckiego, radomskiego, grybowskiego, wadowickiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. III, s. 497 i nn. Por. także jastrząb: 1. ptak drapieżny z rodziny sokołów, 2. gra ludowa dziecięca, 3. gatunek dawnej wielkiej strzelby, jastrzębieć: 1. jastrzębią naturę przybierać, 2. postępować tyrańsko, despotycznie, zdobywać coś prawem silniejszego, zob. tzw. Słownik warszawski, t. II, s. 143-144. Nazwę osobową Jastrzębski odnotowano na terenie Polski w 1471 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. 1 s. 340). MARUSZEWSKI Nazwisko Maruszewski, odnotowane już w 1790 roku, można wywodzić od nazwy miejscowej Maruszewo, leszczyńskie, gmina Rydzyna, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 72, Jan Siwik, Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich, Warszawa 2010, s. 436 wskazuje inne tropy: Maruszewski herbu Mogiła, Maruszew, pow. iłżecki, Maruszewski vel Marusiewski herbu Rogala, Marusze, pow. ciechanowski. SIWEK Nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Siwek, ta od rzeczownika siwek: 1. człowiek osiwiały, 2. koń siwy (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 123). Potencjalną podstawę stanowi też nazwa miejscowa Siwek, odnotowana na terenie byłego powiatu radzymińskiego (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X, s. 632). DOMAŃSKI Nazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Domanin lub Domanice. Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także imię Doman = Damian, imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus, do łaciny dostało się za pośrednictwem języka greckiego a pochodzi od nazwy egipskiej bogini Damii. Można też wywodzić je od imienia Domasław - zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. II, s. 114. Nazwę osobową Domański odnotowano na terenie Polski już w 1436 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 124, 142). KOWALSKI Nazwisko utworzono przyrostkiem –ski od popularnej nazwy miejscowej Kowal lub od rzeczownika kowal: Nazwę osobową Kowalski odnotowano na terenie Polski już w 1357 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 452). Por. KOWALEWSKI GOŁĘBIEWSKI Nazwisko Gołębiewski jest nazwiskiem odmiejscowym. Jego potencjalne podstawy to następujące nazwy miejscowe: Gołębiów (Małopolska, gm. Radom, tarnobrzeskie, gmina Lipnik), Gołębiow, dziś Gołębiewo (gdańskie, gm. Trąbki Wielkie), zob. Z. Kaleta, „Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. III, Odmiejscowe nazwy osobowe”, Kraków 1997, s. 52 (pozostałe ewentualne podstawy są wymienione na końcu hasła). Formę Gołębiewski odnotowano na terenie Polski już w 1454 r., zob. K. Rymut, „Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny”, t. I, s. 250. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 198) odnotowuje Gołębiewskich: 1. herbu Gozdawa z miejscowości Gołębie w powiecie pułtuskim, zakroczymskim, ciechanowskim, 2. herbu Prawdzic z miejscowości Gołębie w powiecie nurskim, herbu Grzymała z wspomnianego powyżej Gołębiowa w powiecie gdańskim. RADECKI Nazwisko pochodzi prawdopodobnie od nazwy miejscowej Radecz, współcześnie Redecz z byłego powiatu włocławskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IX, s. 585. Nazwisko można wywodzić też od imienia skróconego Radek, pochodzącego od im. złożonych typu Rado-sław, Rado-mir, Rado-gost i innych z członem Rad- . Por. też Radeke, Radecke < Radolf (Radloff) i nazwę miejscową Radeck, wieś w byłym powiecie prużańskim i wiłkomierskim Słownik Geograficzny..., t. IX s. 379, t. XV cz. 2 s. 533. Nazwę osobową Radecki odnotowano na terenie Polski w 1401 roku , zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 331. JABŁOŃSKI Nazwisko utworzone sufiksem -ski od nazwy miejscowej Jabłonki w byłym powiecie szczycieńskim, Jabłoń w byłym powiecie jańsborskim lub tym podobnych popularnych nazw, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. III s. 339-345, te od apelatywu jabłoń ‘gatunek drzewa’. Jabłońscy z miejscowości Jabłonna powiat lubelski, Jabłoń-Dąbrowa ziemia bielska, Jabłoń-Samsony ziemia bielska, Jabłonka A. Boniecki, Herbarz polski t. VIII s. 118-125, Jabłoński herbu Poraj Jasieńczyk W. Wittyng, Nieznana…, s. 117. Nazwę odnotowuje już „Słownik staropolskich nazw osobowych” (t. II s. 366). MATUSZEWSKI Nazwisko można wywodzić także od imienia Maciej. Imię jest pochodzenia hebrajskiego i pierwotnie znaczyło ‘dar Jahwe’, na terenie Polski upowszechniły się formy Maciej, Matyjasz i Mateusz, zaś w kościele prawosławnym w postaci Matwiej, wtórnie Matfiej (zob. J. Grzenia, Nasze imiona, Warszawa 2002, s. 189; K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 51).Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także rzeczownik matusia 1. matka, 2. macocha. Por. też matuszka ‘matka, głowa, zwierzchniczka’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. II, s. 905). Inną możliwością interpretacyjną jest uznanie nazwiska za pochodzące od jednej ze skróconych form imienia Mateusz lub Maciej. KWIATKOWSKI Nazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej: I. Kwiatkowa (były powiat niborski), II. Kwiatki (były powiat chełmiński, świecki); III. Kwiatków (były powiat kolski, odolanowski); IV. Kwiatkowice (były powiat łaski, janowski, oszmiański); V. Kwiatkowo (były powiat niborski, przasnyski), zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. V, s. 20. Por. także kwiat, czyli: 1. część rośliny, 2. roślina, szczególnie w doniczce, 3. pora rozkwitu młodzieńczego, 4. przenośnie wybór, śmietanka, 5. plama biała na paznokciu, 6. żartobliwie penis, zob. tzw. Słownik warszawski. T. II s. 663-664. Nazwę osobową Kwiatkowski odnotowano na terenie Polski w 1386 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 503). GÓRSKI Nazwisko utworzone sufiksem -ski od nazwy miejscowej typu Góra, Górka, Górki, Górsko. Nazwa miejscowa Góra była bardzo popularna - „nazwa wielu wsi i osad, położonych przeważnie na wysokich brzegach Wisły i innych rzek większych. Zdaje się, że górą pierwotnie nazywano płaską wyniosłość wznoszącą się znacznie nad poziomem sąsiedniej wody, podczas gdy Chełm był to wyniosły szczyt, sterczący ponad lądową równiną”. Nazwę osobową Górski odnotowano na terenie Polski w 1368 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 261). WIERZCHOWSKI Nazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Wierzch z byłego powiatu prądnickieo lub Wierzchy z byłego powiatu brzezińskiego, rawskiego, łaskiego, piotrkowskiego, konińskiego, słupeckiego, sieradzkiego, dzisieńskiego, brzeskiego, kobryskiego, świeckiego, Olesińskiego albo Wierzchów z byłego powiatu dryssieńskiego, łuckiego, ostrogskiego, włodzimierskiego, zasławskiego bądź Wierzchowice z byłego powiatu piotrkowskiego, brzeskiego i mielickiego, ewentualnie od Wierzchowie z byłego powiatu olkuskiego, słonimskiego, lepelskiego, wieliskiego, witebskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 406 i nn. Nazwę osobową Wierzchowski odnotowano na terenie Polski już w 1436 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 678). NAWROCKI Nazwisko utworzone od nazwy miejscowej Nawra na terenie byłego powiatu lubawskiego lub Nawry na terenie byłego powiatu wilejskiego (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI, s. 941). Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także czasownik nawracać, czyli: 1. zawrócić, zwrócić, skierować, 2. skłonić do odstąpienia od złych lub błędnych zasad, 3. powrócić, zawrócić, wynagrodzić, 4. obrócić się, odwrócić się, 5. wrócić na dobrą drogę, poprawić się. Por. też nawroczyć = nauroczyć ‘naczarować, zaczarować’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. III, s. 209-210). WELENC Nazwisko Welenc jest formą pochodną od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku, pochodzi ono od łacińskiego valens/valentis ‘mocny, potężny’ lub niemieckieh nazwy etnicznej Valens, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 649. RYKOWSKI Nazwisko utworzono przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Ryków, odnotowanej na terenie byłego powiatu kutnowskiego, radomskiego, rzeżyckiego, stryjskiego, turczańskiego oraz złoczowskiego, zob. Nazwę osobową Rykowski odnotowano na terenie Polski w 1447 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 377. MROZIŃSKI Nazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Mrozy, odnotowanej na terenie byłych powiatów: skierniewickiego, nowomińskiego, makowskiego, dzisieńskiego, święciańskiego, wileńskiego, łeckiego, kartuskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI, s. 770, Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 479) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku – Mroziński, 1700 r., potw. Mrozowice, pow. samborski, woj. ruskie. KOSIŃSKI Nazwisko utworzono przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Kosina, odnotowanej na terenie byłych powiatów: łęczyckiego, janowskiego, borysowskiego, wileńskiego, łańcuckiego lub Kosin, odnotowanej na terenie byłych powiatów: łęczyckiego, janowskiego, borysowskiego albo Kosiny w byłym powiecie garwolińskim i mławskim (zob. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IV s. 461-462). Nazwę osobową Kosiński odnotowano na terenie Polski już w 1447 roku. BORKOWSKI Nazwisko pochodzące od popularnych na terenie całego kraju nazw miejscowych: Borek, Borki, Borków, Borkowo (zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, s. 309-315). Por. też borek ‘pole między lasami albo wśród lasow’ – zob. tzw. Słownik warszawski, t. I, s. 191. K. Rymut podaje, iż formę Borkowski odnotowano na terenie Polski w 1402 roku KARPIŃSKI Nazwisko utworzone przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Karpin, odnotowanej na terenie byłych powiatów: łódzkiego, radzymińskiego, jańsborskiego (zob. „Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich”, t. III s. 879). WIŚNIEWSKI Nazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Wiśniew z byłego powiatu noworadomskiego, lub bardzo popularnej nazwy Wiśniewo (Słownik… podaje 15 denotacji), zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 610 i nn. KOWALCZYK Nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Kowalczyk, ta od rzeczownika kowalczyk ‘czeladnik albo chłopiec kowalski’ albo kowal, czyli 1. rzemieślnik wyrabiający grubsze rzeczy z żelaza, 2. gra dziecinna, 3. rodzaj tańca, 4. dzięcioł, 5. uczeń albo student pilny, ale niezdolny (zob. tzw. Słownik warszawski, t. II, s. 507). Nazwę osobową Kowalczyk odnotowano na terenie Polski już w 1427 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 452). MUCHA Nazwisko pochodzi od rzeczownika mucha, czyli: 1. owad dwuskrzydły, krótkorogi, 2. (z muchy słonia robią = przesadzają), 2. rodzaj pasożytu, 3. muszka, 4. parch u koni, 5. barć z pszczołami, zob. tzw. Słownik warszawski, t. II, s. 1064. Por. także nazwę miejscową Mucha z byłego powiatu iłżeckiego, kobryńskiego, kamienieckiego, chodzieskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI, s. 789. Nazwę osobową Mucha odnotowano na terenie Polski w 1362 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 124. KAMIŃSKI Nazwisko utworzone sufiksem -ski od popularnej nazwy miejscowej Kamień, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. III s. 731-741. Por. także nazwę miejscową Kamienica lub Kamin, Kamieniec, Kamieniowice, Kamiona, zob. Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. W 1990 r. w Polsce było 87935 nosicieli tego nazwiska, z tego najwięcej (9150) w dawnym województwie warszawskim. Notowane od 1398r. KAMIZELA UWIJAK WIEJAS JEZIORSKI ŚWIADKOWSKI ŚWIDWA PRUS STOPCZYŃSKI CZELADZKI ZWOLIŃSKI MIODUSZEWSKI MĘTLEWICZ DEPTUŁA MAJORKIEWICZ NIEDZIELSKI DOMŻALSKI PETRYKOWSKI KARASEK OLSZEWSKI MROKOWSKI KALASIŃSKI TOMCZYŃSKI ŁABĘDA MYSIAKOWSKI ADAMIAK TRUSZYŃSKI GONTARSKI KALISZEWSKI JAŚKÓWNA Jaśkówna to prawdopodobnie „panieńska” forma nazwiska Jasiek/Jaśko lub tym podobnego, kiedyś nazwisko wskazywało na stan cywilny kobiety, np. Jaśkówna = córka Jaśka, Jaśkowa/Jaśkowina = żona Jaśka itd. Podstawę wspomnianego nazwiska stanowi rzecz jasna imię Jan. Wywodzi się ono z języka hebrajskiego i pierwotnie znaczyło ‘Jahwe jest łaskawy’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 330). GORCZYŃSKI DAMIĘCKI Aktualizacja Krogulec to średniej wielkości ptak drapieżny, który poluje głównie na swoich mniejszych pobratymców. Znany jest z błyskawicznego ataku na upatrzoną ofiarę, która często w ogóle nie ma świadomości, że już za moment stanie się ofiara tego doskonałego, ptasKrogulec - co to za ptak? Krogulec, znany również jako krogulec zwyczajny i jastrząb wróblarz, to średniej wielkości ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych i rzędu szponiastych. Jego przydomek wróblarz wziął się z upodobania do polowania na te małe i bezbronne wobec większego i bezlitosnego przeciwnika ptaki. Od 1988 roku krogulec uznawany jest za gatunek najmniejszej troski i jednocześnie jest najliczniejszym przedstawicielem szponiastych zarówno w Europie, jak i w Azji. Potrafi być do tego stopnia skoncentrowany na polowaniu, że w pogoni za zdobyczą nie zwraca uwagi na to co się dzieje wokół niego i zdarzało się, że wpadał do wnętrza ludzkich domostw lub uderzał w ciała krogulca wynosi od 28 do 38 cm, przy czym samice są około jedną trzecią większe od samców, więc górne wartości dotyczą właśnie tej płci. Rozpiętość skrzydeł u samca wynosi od 60 do 63 cm, u samicy od 74 do 79 cm, natomiast masa ciała odpowiednio 150 g i 280 g. Różnice między płciami są również widoczne w ubarwieniu krogulca. Wierzch ciała u samców jest niebieskoszary, natomiast spód białawy z rdzawym, poprzecznym prążkowaniem. U samicy wierzch jest szary, a spód białoszary z poprzecznym prążkowaniem. Krogulce mają długi ogon z czterema lub pięcioma poprzecznymi ciemnymi pasami. W locie ogon jest krótko ścięty i właśnie tym różni się od lekko zaokrąglonego ogona jastrzębia. Z tym ostatnim ptakiem często mylone są duże samice krogulca, które dorównują jastrzębiowi rozmiarami. Mniejsze od nich samce zbliżone są rozmiarami do najmniejszego z sokołów, czyli głowie krogulca najbardziej zwracają uwagę oczy z czarną, okrągłą źrenicą, jaskrawymi, żółtymi tęczówkami i żółtym obramowaniem. Charakterystyczny jest też zagięty dziób, od którego wzięło się powiedzenie o krogulczym kształcie nosa u człowieka. Wyglądu dopełniają jeszcze żółte kończyny zakończone haczykowatymi pazurkami i krótkie, ale za to szerokie skrzydła. Podczas lotu krogulec uderza nimi krótko, a sam ruch jest falowany i może nam przypominać lot gołębia. Krogulec - gdzie występuje?Zakres występowania krogulca obejmuje północną, zachodnią i środkową Europę, wschodnią Azję i północną Afrykę. To częściowo wędrowny gatunek ptaka, który w zależności od miejsca występowania konkretnego z kilku jego podgatunków może być ptakiem całorocznie osiadłym lub wędrującym z północnych obszarów Europy lub zachodniej Azji w południowe rejony Morza Śródziemnego lub południowej Azji na Polsce jest to gatunek lęgowy nieliczny lub lokalnie średnio liczny. Występuje przede wszystkim na nizinnych obszarach kraju, szczególnie w lasach iglastych na wschodzie, w których może przebywać cały rok. Występuje także na terenach przy leśnych i na terenach otwartych, na których zazwyczaj poluje. Wiosną i jesienią można zaobserwować większe ilości tych ptaków, które przelatują przez nasz kraj z powrotem do swoich legowisk na wschodzie i północy lub w odwrotnym kierunku na zimowiska. Szacuje się, że w naszym kraju występuje między 25000 i 35000 par. We wcześniejszych latach ilości nie były doszacowane z powodu skrytego życia krogulca i słabej dostępności do jego terenów lęgowych. Jest coraz częściej spotykany w pobliżu ludzkich siedzib, w parkach i ogrodach. Jeżeli w tych ostatnich miejscach widać nagłe poruszenie wśród mniejszych ptaków, może to oznaczać, że w pobliżu znalazł się właśnie krogulec. Można go też zobaczyć zimą w centrach miast, jak poluje na wróble lub wypłasza z karmników mniejsze życia krogulcaŻycie dorosłego krogulca polega przede wszystkim na polowaniu na ptaki mniejszych lub średnich rozmiarów. Różnica między wielkością samicy i samca powoduje, że nie muszą konkurować one ze sobą w zdobywaniu pożywienia, po prostu samica poluje na nieco większe gatunki niż samiec. Samiec poluje na ptaki w rozmiarze wróbla, sikorki, trznadla, skowronka, zięby, a samica często na większe, takie jak sójka czy grzywacz. Podczas polowania krogulec korzysta z elementu zaskoczenia. Zanim dotrze do upatrzonej ofiary, wykorzystuje naturalne przeszkody w rodzaju krzaków lub żywopłotów do ukrycia się i stara się bardzo zbliżyć do obiektu polowania. Może atakować zarówno w locie, jak i na ziemi; wyprowadzając atak, często po prostu zmiata ptaka z gałęzi lub innej powierzchni. Jeżeli ten uniknie ataku, krogulec nie ustaje w jego poszukiwaniach i sprawnie przedziera się między trawami, zaroślami lub krzakami, w których ukryła się niedoszła ofiara. Po schwytaniu przenosi ptaka w ustronne miejsce do tak zwanej skubalni (na przykład starych pniaków drzew) i tam, zgodnie z nazwą miejsca, zajmuje się oskubywaniem ofiary z jego pokarm składają się nie tylko ptaki, ale także gady, płazy, owady czy małe ssaki w postaci myszy. Dziennie krogulec powinien zjeść dwa ptaki o masie wróbla, aby zapewnić sobie pełnię składników odżywczych. Szacuje się, że w ciągu roku jego ofiarą pada 2200 wróbli lub 600 kosów, co stanowi poważny ubytek w populacji tych mniejszych ptaków. Rozmnażanie krogulcaOkres lęgowy krogulca trwa od maja do lipca, podczas którego jest wyprowadzany tylko jeden lęg. W czasie toków samice wyszukują na terenach łowieckich samców odpowiedniego partnera, po czym oboje zaczynają bronić terenu, który dotąd był rewirem przyszłego ojca rodziny. Para odbywa wtedy loty godowe, nawołuje się, chwyta nawzajem za szpony i koziołkuje. Następnie rozpoczyna się budowa gniazda, podczas której samiec zajmuje się dostarczaniem pokarmu dla budują gniazda głównie na drzewach iglastych jak świerki czy jodły. Gniazdo jest najczęściej umiejscowione w koronie drzewa przy pniu i zbudowane z cienkich patyków. Ma płaski kształt i wyściełane jest świeżymi gałązkami sosen i świerków, korą sosen, a także piórami samicy. Po zapłodnieniu samica składa od 4 do 6 białawych jaj z brunatnymi lub rdzawymi plamami. Wysiadywanie trwa od 30 do 35 dni, podczas których samiec opiekuje się matką i stale dostarcza jej pokarm. Po wykluciu pisklęta przebywają około miesiąca w gnieździe, po czym zaczynają wychodzić i rozpoczynają naukę latania. Przez ten czas samica wciąż opiekuje się młodymi, uczy je zdobywać pożywienie i oczyszcza gniazdo z odpadków. Przez kolejny miesiąc trwa nauka i młode, już upierzone, trzymają się jeszcze terenu rodziców. Do pełnej dojrzałości płciowej jest jeszcze daleko, choć krogulce są płodne już w wieku 10 miesięcy. Nie wyprowadzają wtedy swoich lęgów, ponieważ najczęściej nie dysponują jeszcze własnym rewirem. Dopiero kiedy miną dwa lub trzy lata, mogą wyprowadzić już pierwszy lęg, ponieważ są wtedy w pełni samodzielne, potrafią doskonale polować i są gotowe do założenia rodziny. W ten sposób na świecie pojawią się kolejne krogulce, które staną się kolejnym postrachem dla swoich mniejszych, ptasich Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 9 długie litery i zaczyna się od litery A Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę łac, jastrząb, ptak drapieżny z rodziny sokołów, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Poniedziałek, 26 Sierpnia 2019 ACCIPITER Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? inne krzyżówka Białozór, drapieżny ptak z rodziny sokołów Jastrząb szarobrązowy ptak drapieżny Adam - wychowanek klubu podlasie sokołów podlaski A1 "wybieg" dla uwięzionych sokołów Jastrząb Rola t. łomnickiego w filmie "tańczący jastrząb" ... szary, jastrząb z ameryki połudn. Np. jastrząb Beton, konserwa, jastrząb Ssak drapieżny z rodziny kunowatych Drapieżny ssak z rodziny kotowatych Duży ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych Ssak drapieżny z rodziny niedźwiedziowatych Drapieżny ssak z rodziny kotowatych, Drapieżny ssak z rodziny kotowatych, Drapieżny ssak z rodziny kotowatych, Cejrowski dla indianina w ameryce łac . Spiralnie skręcony kształt bakterii, łac. vibrio Rozgałęziony kształt bakterii, łac. mycobacterium Kształt bakterii z form kulistych, łac. sarcina trendująca krzyżówki 5a krótkie w t shircie Jest nią i deklinacja, i koniugacja I4 tak mawiacie o ziemi szmacie To, co można wygrać w jednym rozdaniu pokera Blaszane naczynie mieszczące ćwierć litra, np śmietany 6g bogaty chłop z kukły Drugi mąż matki dla jej dzieci z pierwszego małżeństwa 7a włóczkowy miszmasz Jeśli z jednym garbem, to dromader M1 pan na dystans Ryba gotowa do złożenia jaj Może zranić trzymającego różę Niszczenie ławek na stadionie 12m sprowadza statek na złą drogę Aleksander, autor „eugeniusza oniegina Harris Hawk (Parabuteo unicinctus) – Myszołowiec towarzyski Jeden z najbardziej wszechstronnych ptaków łowczych. Nadaje się zarówno do latania (o ile nie obudzimy w nim pasji łowieckiej) jak i do polowania. Ptak ten jest jednym z łatwiejszych gatunków do ułożenia jeśli myślimy o „lataniu” jednak wymaga już nieco wiedzy i praktyki jeśli chcemy z nim polować. Dobry dla początkujących pragnących później zacząć przygodę z jastrzębiami – nie oddala się za bardzo i ciężko jest go zgubić a przy zastosowaniu telemetrii staje się to prawie rozpoznawcze: jest to ptak wielkości jastrzębia żyjący głównie na obszarze od południowo-zachodnich terenów USA aż do Chile i środkowej Argentyny. Jest to jedyny gatunek ptaka drapieżnego, który w swoim naturalnym środowisku poluje w stadach wykształcając tym samym strukturę socjalną. Łatwy do rozpoznania po charakterystycznych czerwono-rdzawych plamach na skrzydłach oraz ciemnym ogonie z dużym białym pasem na końcu (stąd też jego nazwa łacińska uni=jeden cinctus=pas). W naturze gniazduje między innymi na kaktusach i poluje głównie na zdobycz naziemną (króliki), choć inne małe ssaki jak i gady również trafiają się dość często. Składa zwykle do 5 jaj, które wysiaduje głównie samica przez 31-36 dni. Młode zaczynają odkrywać świat w wieku 38 dni. Młode w przeciwieństwie do starych ptaków mają pstrokatą pierś, która w późniejszym okresie ciemnieje i staje się jednolicie długość ciała od ok. 46cm do 76cm, rozpiętość skrzydeł średnio. 110 cm, waga samca średnio 710g, zaś samicy 1020g. Samice są zwykle około 40% większe od samców. Raróg górski (Falco biarmicus) Jest to jeden z najlepszych sokołów dla początkujących – można go używać zarówno do latania jak i do polowania. Jeśli planujesz zacząć przygodę z sokolnictwem i kierować się w stronę sokołów, to jest ptak dla rozpoznawcze: mimo, że w locie jest bardzo podobny do sokoła wędrownego, można go odróżnić po smuklejszej sylwetce, nieco dłuższym ogonie i powolniejszych uderzeniach skrzydeł. O wiele łatwiej pomylić go z rarogiem, zwłaszcza tam, gdzie oba gatunki występują razem (np. na Bałkanach). Dorosłe osobniki tych gatunków ciężko jest pomylić. Raróg z wierzchu jest brunatny, a raróg górski niebieskoszary z ciemnymi prążkami i ma jasny, zwykle skąpo plamkowany, spód ciała. Dorosłe rarogi górskie mają poza tym charakterystycznie rudo lub piaskowożółto zabarwioną potylicę i kark oraz wąskie ciemne wąsy na policzkach. Ubarwienie osobników młodocianych jest mniej kontrastowe, bardziej jednolite, z brunatnym nalotem: tył głowy mają jasnobrązowo kreskowany, grzbiet jednolicie ciemnobrunatny, spód ciała białawy z brunatnymi podłużnymi plamkami. Młode rarogi i rarogi górskie odróżnić można z bliska. Ten duży sokół (mniejszy jednak od raroga) występuje głównie w Afryce, a jego podgatunek gniazduje w południowych Włoszech, na Sycylii oraz w zachodnich i południowych rejonach Półwyspu Bałkańskiego. Dalej na północ pojawia się rzadko, zaś w Europie Środkowej sporadycznie. Głównie w okresie wychowywania młodych, partnerzy polują razem, na zmianę atakując w locie wypłoszone ptaki. Często sukces łowiecki zależy właśnie od współpracy partnerów. Łowią głównie ptaki (kawki, pustułeczki, pustułki, kalandry itp.) w locie, okazjonalnie zaś ofiary na ziemi (np. młode króliki, szczury, jaszczurki, płazy i duże owady). Pary dobierają się na całe życie. Jaja w ilości 3-4, podobne do jaj sokoła wędrownego, ale raczej żółtawo, a nie czerwonobrunatno plamkowane. Wymiary samca: długość ciała ok. 44 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 100 cm, waga 500-600 g. Wymiary samicy: długość ciała ok. 49 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 110 cm, waga 700-900 g. Jastrząb (Accipiter gentilis) Ptak, który jest bardzo dobrym gatunkiem do polowania. Nie nadaje się do „latania” ze względu na swoją pasje łowiecką i czasami porywczy rozpoznawcze: krótkie, szerokie skrzydła, długi ogon z czterema poprzecznymi pręgami, na końcu zaokrąglony. Oczy żółte. Stare osobniki na spodzie poprzecznie prążkowane, młode z podłużnymi plamami. Przeważnie lata nisko, doskonale wykorzystując osłony terenowe. Trudny do zaobserwowania. Rozpowszechniony w lasach oraz na terenach otwartych całej Polski. Na skutek tępienia i prześladowania (najczęściej przez hodowców gołębi) staje się coraz mniej liczny, a także pędzi bardziej skryty tryb życia. Pożywienie to średniej wielkości ptaki, jak sójki, dzikie gołębie, dzięcioły, kuropatwy oraz mniejsze ssaki, np. zające, króliki, wiewiórki, szczury. Gniazdo jest dość obszerne i płaskie, usłane z gałęzi i umieszczone w koronie drzew leśnych. Jedna para jastrzębi ma 2-3 gniazda i w nieregularnych odstępach czasu, wynoszących 1-3 lat, przenosi się z jednego na drugie. Jaja w ilości 3-4, rzadziej 2 lub 5, zielonkawobiałe bez plam. Zimę spędza w kraju, w bliższej lub dalszej okolicy rewiru leśnego, w którym się gnieździ. Wymiary samca: długość całego ciała 53-55 cm, rozpiętość skrzydeł 101-103 cm, skrzydło złożone 31-33 cm, ogon 23-25 cm, waga 580-800 g. Samica jest znacznie większa, oto wymiary: długość całego ciała 60-63 cm, rozpiętość skrzydeł 116-120 cm, skrzydło złożone 35-37 cm, ogon 27-30 cm, waga 810-1300g. Sokół wędrowny (Falco peregrinus) Cechy rozpoznawcze: typowa postać sokoła. Mniejszy od raroga, ale znacznie większy od kobuza; samica jest większa od samca. Krótka szyja i ogon, skrzydła długie i ostro zakończone. Duży, czarny „wąs” schodzi na biały policzek. Plamy na brzuchu i nogawicach u młodego ptaka podłużne, u starego poprzeczne. Ochrypłe, głośne okrzyki w zaniepokojeniu, zwłaszcza przy gnieździe. Lot szybki, nadzwyczaj sprężysty (w locie pikującym może osiągnąć prędkość nawet 300 km/h). Gnieździ się w lasach i wśród skał na terenie całej Polski, lecz wszędzie jest rzadki. Dzięki prowadzonemu przez „Gniazdo Sokolników” programowi odbudowy dzikiej populacji powoli jego liczba wzrasta. Jego pożywienie stanowią ptaki do wielkości kaczki schwytane w powietrzu na otwartej przestrzeni. Gniazdo na drzewie (zajmuje wówczas gniazda czapli lub gawronów), jednak najczęściej na półkach skalnych bez żadnej wyściółki. Jaja 3-4, rzadziej do 6, na kremowobiałym tle bardzo gęsto nakrapiane czerwonobrązowymi plamami. Stare ptaki zimują w kraju i zatrzymują się niekiedy na wysokich wieżach pośrodku miast, młode odlatują we IX i X, a wracają w II i IV. Wymiary: długość całego ciała 40-43 cm, rozpiętość skrzydeł 85-106 cm, skrzydło złożone 29-31 cm, ogon 14-16 cm, waga samca 580-721 g, waga samicy 860-1090 g. Raróg (Falco cherrug) Jeden z bardziej „myślących” sokołów, którego układaniem do polowania powinni zajmować się już doświadczeni ludzie. W niektórych krajach bardzo popularny gatunek do polowań np na gawrony (w Polsce bez dodatkowego zezwolenia ten rodzaj polowania nie jest możliwy).Cechy rozpoznawcze: duży, w porównaniu z innymi sokołami krępy w budowie, chociaż jak wszystkie sokoły ma skrzydła długie i ostro zakończone, a ogon stosunkowo krótki. Czarna plama ciągnąca się od kąta dzioba w postaci „wąsa”, słabo zaznaczona. Plamy na nogawicach duże i podłużne. Gnieździ się na terenach położonych na południe i wschód od granic Polski i sięga aż do Azji Środkowej. W naszym kraju rozmnażany w niewoli. Dzikie ptaki obserwowane rzadko jako pojedynczo zabłąkane lub przelotne osobniki. Pożywienie to drobne gryzonie i ptaki, czasem mniejsze ssaki. Gniazdo najczęściej na półce skalnej. Jaja w ilości 3-4, na białym tle obficie nakrapiane brązowymi plamami. Wymiary: długość całego ciała 49-54 cm, rozpiętość skrzydeł 130-140 cm, skrzydło złożone 35-42 cm, ogon 19-24 cm, waga samca 700-900g, samicy 1000-1300g. Są to najpopularniejsze gatunki ptaków drapieżnych, jakich używa się w Polsce w celach sokolniczych. Ponieważ polskie prawodawstwo nie dopuszcza odłowu ptaków z natury, to wszystkie ptaki jakie można spotkać na rękawicy sokolniczej pochodzą z zamkniętych hodowli wolierowych, gdzie rozmnaża się skrzydlate drapieżniki. W wypadku sokoła wędrownego część z nich zasila program restytucji, a reszta trafia do sokolników i jest układana. Fragmenty opisu gatunków pochodzą z atlasu „Ptaki Polski” autorstwa Jana Sokołowskiego, a także z przewodnika „Ptaki Drapieżne Europy” Jest to osobnik w upierzeniu młodocianym pochodzący ze zbiorów poniemieckich bez informacji o jego dokładniejszym pochodzeniu. W ostatnim czasie jednak trafił do nas osobnik sokoła wędrownego pochodzący z hodowli. Okaz został spreparowany przez p. Bogdana Kiesia w Pracowni Preparowania Zwierząt w Przyszowicach. Okaz, który dziś prezentujemy, zarejestrowano pod numerem inwentarzowym MŚO/P/13203. Ptak, którego widzice Państwo na fotografii, nosi typowe dla osobników dojrzałych upierzenie. Dorosłe sokoły wędrowne mają ciemny grafitowy wierzch głowy z wyraźnym szerokim wąsem. Reszta wierzchu ciała jest ciemnoszara z rozjaśnieniem na kuprze i nadogoniu. Z bliższej odległości widać, że upierzenie nie jest jednolite, lecz posiada wyraźne prążkowanie. Spód ciała jest biały z ciemnoszarym prążkowaniem. Łapy i woskówka wokół dzioba dorosłych ptaków są żółte. Młodociane ptaki są bardziej brązowe i zamiast prążkowania na spodzie ciała posiadają wydatne ciemne wędrowny to ptak drapieżny z rodziny sokołowatych. W porównaniu z dużo częściej widywaną pustułką Falco tinnunculus jest dużo większy (długość ciała wynosi od 36 do 48 cm), ma stosunkowo krótszy ogon i bardziej krępą sylwetkę. Charakterystyczną cechą tej rodziny, są dobrze widoczne w locie, ostro zakończone skrzydła. Sokoły wędrowne są doskonałymi łowcami. Polują głównie na średniej wielkości ptaki, które chwytają w locie. Doganiają ofiarę w locie poziomym lub spadają na nią z dużej wysokości, ze złożonymi skrzydłami, osiągając przy tym spektakularną prędkość nawet 360 km/h. Atak polega na delikatnym uderzeniu szponami ofiary w głowę lub plecy, co przy takiej prędkości ogłusza ją lub zabija. Sokół następnie sprawnie przechwytuje ją zanim opadnie na ziemię. Jeśli jednak ta technika nie jest możliwa, np. prędkość lotu jest za mała, ptak łapie ofiarę w szpony i zabija dziobem. Do dobicia często dość dużej ofiary, służy specjalny ząb na szczęce z odpowiadającym mu wcięciem na żuchwie, struktury te pomagają przerwać rdzeń kręgowy ofiary w trakcie dziobania jej szyi. Sokoły wędrowne występują praktycznie na całej kuli ziemskiej (wyjątkiem jest np. Antarktyka, Spitsbergen). Na większości areału gniazdują na półkach skalnych, jednak część populacji gnieździ sie na drzewach, korzystając z gniazd innych ptaków. W naszym kraju występują dwa ekotypy. Większość ptaków, jako potomkowie sokołów gnieżdżących się na skałach, wykorzystuje struktury pochodzenia antropogenicznego – wierze, kominy czy wysokie budynki. Od niedawna zaczęła się także odbudowa populacji nadrzewnej sokoła wędrownego w Polsce. Lęgi tego charyzmatycznego gatunku budzą wielkie zainteresowanie, dlatego często montuje się dla sokołów platformy lęgowe, z których prowadzone są transmisje on-line. Przykłady takich medialnych lęgów, możecie Państwo znaleźć pod linkiem: Do lęgów sokoły przystępują w drugiej połowie marca, wiec już lada moment. Gatunek ten składa od 3 do 4 czerwono-brązowych, nakrapianych jaj, z których po ok. miesiącu wylęgają się pisklęta. Opiekę nad młodymi sprawuje głównie samica, a rolą samca jest dostarczanie pokarmu. Po kolejnych 35-42 dniach następne pokolenie podniebnych łowców opuszcza gniazdo i rozpoczyna samodzielne życie. Mimo swojej mylącej nazwy sokół wędrowny jest gatunkiem na ogół osiadłym. Drugi człon łacińskiej nazwy peregrinus oznacza pielgrzyma, wędrowca. Jednak migrujące w większości są osobniki młodociane albo ptaki z północnych populacji. Nomenklatura ta najprawdopodobniej pochodzi z czasów, kiedy młode, przelotne ptaki były łapane do celów łowieckich. Niegdyś sokoły były licznym gatunkiem na terenie naszego kraju, później lęgowe tylko sporadycznie, obecnie spotykane są coraz częściej. Drastyczny spadek liczebności miał miejsce w latach 50-tych XX w. Główną przyczyną, było powszechne stosowanie owadobójczego środka chemicznego DDT, co doprowadziło do skażenia środowiska oraz pokarmu ptaków, a w konsekwencji głównego pożywienia sokołów. Obecnie liczebność populacji powoli wzrasta, do czego przyczynił się rozpoczęty w 1990 r. program reintrodukcji sokoła wędrownego. Coraz liczniejsze są też obserwacje, szczególnie na zachodzie Polski, co jest prawdopodobnie skutkiem podobnego programu realizowanego w Niemczech. W ubiegłym roku w kraju lęgi wyprowadziło 17 par na terenach leśnych, 23 pary na terenach zurbanizowanych i co najmniej 15 par na terenach górskich. Gatunek ten jest objęty ochroną ścisłą, wymieniony jest w Dyrektywie Ptasiej oraz w Czerwonej Księdze Zwierząt, jako gatunek skrajnie zagrożony wyginięciem. Do prezentacji tegoż właśnie eksponatu zainspirowała nas obserwacja dorosłego osobnika sokoła wędrownego poczyniona przez nas w trakcie badań terenowych r. w okolicach Kosorowic w gm. Tarnów Opolski. Oprac. Agnieszka Mulawa

drapieżny ptak z rodziny sokołów